Serious Gaming, Wat Heb Ik Daar In Mijn Bedrijf Aan?

Niet logisch dat we ‘spelen in de professionele omgeving’ steeds vaker tegenkomen. Serious Gaming wordt dat met een Engels woord vaak genoemd.

 

Dat dit niet zomaar een potje ganzenborden is onder werktijd wordt wel duidelijk wanneer je ook kijkt naar de opleidingen. Diverse opleidingen bieden al bachelor en master opleiding aan voor ontwerpen van deze games.

 

Zelf gebruik ik al jaren spel elementen in mijn retrospectives. Dat Serious Gaming dus echt serieus genomen moet worden heb ik al een tijd geleden ontdekt. Het opent gesprekken, haalt onverwachte dingen naar boven en helpt bij het oplossen van lastige vraagstukken. Daarnaast is het gewoon heel leuk om mee bezig te zijn!

 

Nieuwe dingen leren

 

Om bij te blijven in alle ontwikkelingen - en omdat het gewoon ontzettend leuk is - ben ik op 30 juni naar Play in Business van Nancy Beers en Irma Giling geweest. Een ontzettend toffe dag waar ik veel heb geleerd. Ik neem jullie mee langs de sessies waaraan ik heb kunnen deelnemen.

 

De Hybride hei dag

 

In deze sessie werden we door Maarten van den Berg, Sus Verbruggen, Jochem van den Berg en Maya van As van PresentU meegenomen naar een hybride hei dag. Mijn hemel wat was dat een hilarische sessie! Van het ‘in je ondergoed in de Teams meeting’ naar de ‘sorry dat de baby huilt maar ik moet vandaag ook even oppassen’ tot de ‘Je staat nog op mute, Karin!’, alles kwam voorbij.

 

Eigenlijk heel triest, dat we hier krom van hebben gelegen van het lachen. Zeker als je bedenkt dat dit nog steeds heel vaak voorkomt binnen bedrijven. Aan de andere kant, zoals het Sus het prachtig verwoorden: we hebben ons hele leven geleerd hoe we 1-op-1 conversaties met elkaar moeten houden, maar zijn nog maar heel kort online met elkaar in gesprek.

 

Een echte eyeopener die laat zien dat we hierover zeker nog stappen te maken hebben. We zullen zeker, nu we steeds vaker online werken, met elkaar in gesprek moeten blijven over hoe we dat eigenlijk moeten doen. Doe je nu wel of geen zonnebril op als je vanuit je tuin aan een online gesprek deelneemt? Zomaar een etiquette die we nog niet echt beantwoord hebben.

 

Van irritatie naar inspiratie

 

In de 2e sessie hebben we ons door Suzanne Warmerdam laten meenemen in de wereld van tekenen en emoties. Suzanne heeft ons laten zien dat we allemaal kunnen laten tekenen. Dat is in ieder geval een mooi begin! Ook dat we, op relatief eenvoudige wijze, onze emoties op papier kunnen zetten met eenvoudige tekeningen.

 

Toen kwam een beetje de ‘hard part’. We moesten een eigen emotie in gedachte nemen de we bij iemand voelde. Dan niet zomaar een emotie, maar een emotie die opkwam op het moment dat we ons aan iemand irriteerde. Nadat we daar even mee rondgelopen hadden moesten we de emotie op papier tekenen. Gevolgd door de emotie die waar die andere persoon dan mee rond liep. Tenslotte moesten op een 3e blaadje een groepje bergen tekenen.

 

Leuk, een teken oefening, denk je wellicht. Maar het ging verder naar een heel mooi inzicht. We moesten onze 3 tekeningen op de grond leggen. Daarna bij tekening 1 gaan staan en proberen ons in te beelden wat die emotie met ons deed. Vervolgens die emotie van ons afschudden om bij tekening 2 plaats te nemen en het gevoel van de persoon op te roepen die (denkbeeldig) tegenover ons staat. Tot slot bij tekening 3, de bergen. We stelden ons voor vanaf die berg naar de 2 personen onder ons te kijken en stelde ons de vraag hoe we konden helpen. Je moet het echt zelf ervaren, maar dit geeft zo’n mooie openbaringen. Een begrip waar je vanuit jezelf helemaal niet bij komt!

 

Gaan we het organiseren of ontwerpen?

 

Evert Hogendoorn en Willem Jan Renger van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht, namen ons in deze sessie mee in de wereld van game development. Want vaak lijken de serious games die gespeeld worden kinderlijk eenvoudig. Een paar kaartjes, een tekening of een rollenspel. How hard can it be?

 

Ik kan je na vandaag vertellen: hoe eenvoudiger de game, hoe moeilijker het ontwerp en ontwikkelproces is geweest. Enorm veel factoren spelen mee wanneer je een serious game wilt ontwerpen. Het is immers meer dan een beetje vermaak. Je wilt er een serieus doel mee bereiken. Je hebt daarbij te maken met mensen (dat maakt het vaak al lastig genoeg), maar ook met de omstandigheden. Een theater opstelling met een podium en een groot scherm roept geeft een bepaalde setting: de spreker staat op het podium een verhaal te vertellen en het publiek luistert. Een kring waar iedereen op de grond zit geeft een setting waar veel meer discussie wordt gestimuleerd.

 

Een belangrijke take-away van deze workshop dat je vooral heel klein moet beginnen. Een eenvoudige game voor een teamoverleg bijvoorbeeld. Hoe meer mensen, hoe onzekerder de omgeving, hoe complexer de game. Toch is er nog een take-away die ik nog belangrijker vindt. Een heel eenvoudige die in 1 zinnetje is te vangen: “Overal zit een game in, als je maar goed kijkt!”

 

Keynote presentatie

 

Natuurlijk was er op deze bijeenkomst een keynote spreker. En wat voor één! Niemand minder dan Professor in Clinical Neuropsychology, Erik Scherder, kwam ons bijpraten over het belang van spelen voor volwassenen. Naast een super leerzame en informatieve presentatie was het er 1 die met wel zo’n bak energie gegeven werd, dat ik mijn after-lunch-dip helemaal vergeten ben!

 

Ik blijf het fascinerend vinden hoe Erik een enorm complexe materie als de hersenen, op een begrijpelijke manier uitgelegd krijgt. Daarbij is hij zelf natuurlijk het echte voorbeeld van practice what you preach. Niet veel mensen van 71 zie ik nog 3 minuten lang een squad houding aannemen en vervolgens nu een dijk van een presentatie geven. Ook mensen van onder de 71 zag ik eerder afhaken trouwens.

 

Van Erik heb ik mogen leren hoe belangrijk het is om nieuwsgierig te blijven. Om te blijven bewegen en jezelf uit te blijven dagen. Eigenlijk waar deze hele blogpost over gaat: blijven spelen!

 

Eén spel leert je meer dan 100 boeken

 

Na deze presentatie meteen weer aan de slag met de volgende workshop. Ik ben naar de workshop van Ciska Harte gegaan. Hierin werden we met een ‘ogenschijnlijk eenvoudige game’ meegenomen in een onmogelijke opdracht! 5 kandidaten om president van de wereld te worden. Wat ze daarvoor nodig hadden was natuurlijk voldoende stemmen, die ze konden verdienen door een dijk van een speech te houden. De 5 teams kregen de opdracht om een president in hun team aan te wijzen en daar de speech voor te schrijven.

 

Appeltje, eitje denk je misschien, maar schijn bedriegt. Er waren uiteindelijk 2 rondes. In ronde 1 kregen we steeds een kaartje waarop stond wat in een zin van de speech moesten opschrijven. Een onmogelijk woord als ‘groente’ of ‘plant’. Onmogelijk omdat het totaal niet aansloot bij de vorige zin waar we ‘autopet’ moesten gebruiken.

 

In de volgende ronde werden er extra kaarten aan het spel toegevoegd. Nu moesten we ook zinnen toevoegen aan de speech van andere teams. En zij bij de onze. Ook moesten speeches geruild worden en zinnen bij andere teams verwijderd worden. Een prachtig voorbeeld van omgaan met veranderingen.

 

Het was een hilarische game waar veel bij gelachen is. Een opdracht die eigenlijk onmogelijk is, maar toch een heel mooi resultaat opgeleverd heeft. Uiteindelijk waren er 5 teams met allemaal een eigen speech. Oja, 1 team had een speech zonder woorden omdat hun laatste kaartje de opdracht gaf alle regels te wissen. Uiteindelijk bleek dat niet uit te maken, ze hadden toch de meeste stemmen.

 

Playing it psychologically safe

 

De laatste workshop die ik heb bijgewoond was die van Sonia den Dubbeleden. Zij nam ons mee in de wereld van psychologische veiligheid, verschillen en overeenkomsten. We werden in groepjes gedeeld waar we 2 rondes van het spel zijn gaan spelen. In ronde 1 was het de bedoeling dat we verschillen gingen opschrijven. Dingen die maar bij 1 persoon passen en die rest van je groepje niet had. In het begin ga je nog over uiterlijke dingen praten. “Jij hebt als enige een blauw t-shirt” en “ik ben de enige vrouw in de groep”. Maar ja, daar ben je zo doorheen. Dan ga je al heel snel over steeds persoonlijkere dingen praten om verschillen te vinden.

 

In ronde 2 ging het over de overeenkomsten. Hoewel het patroon van uiterlijke kenmerken naar persoonlijk dingen zich herhaalde, viel wel op dat uiterlijke kenmerken een stuk sneller gingen en we veel sneller op persoonlijk over gingen. Uiteindelijk hebben we 20 verschillen en 18 overeenkomsten gevonden in ons groepje.

 

Waar ik Sonia, en mijn teamgenoten, vooral heel dankbaar voor ben is het inzicht dat een game als dit heel snel een gevoel van psychologische veiligheid geeft. Binnen nog geen 5 minuten stond iedereen al persoonlijke dingen met elkaar te delen. Ook dat is de kracht van Serious Games!

 

Tot slot

 

Wat een ontzettend gave dag was dit en wat heb ik veel inzichten opgedaan en heb ik leuke mensen leren kennen! Ook heb ik mijn kennis en ervaring voor serious games weer verder laten groeien. En dat ga ik de komende tijd zeker nog meer doen. Ik kon het dan ook niet laten het boek ‘Spelen werkt’ van Karen Sikkema en Michiel van Eunen aan te schaffen. Het is natuurlijk nog het nodig lees-, oefen- en ontwikkelwerk, maar ik sta te popelen om zelf aan de slag te gaan met eigen games!

 

Om ook de vraag die ik als titel gebruik te beantwoorden: Serious games maken je team creatief, geven ze enorm veel energie en maken het werk leuk. Dit samen zorgt ervoor dat jouw bedrijf betere resultaten haalt en sneller vooruit kan.

 

Laat ik afsluiten met de belangrijkste wijsheid van vandaag: “We stoppen niet met spelen omdat we oud worden, we worden oud omdat we stoppen met spelen!”